چقدر دوست داشتم یک نفر از من می پرسید:
چرا نگاه هایت آنقدر غمگین است؟
چرا لبخندهایت آنقدر بی رنگ است؟
اما افسوس...
هیچ کس نبود...
همیشه من بودم و من و تنهایی پر از خاطره
آری باتو هستم
با تویی که از کنارم گذشتی...
و حتی یکبار هم نپرسیدی که چرا چشم هایت بارانیست..؟!
|
امتیاز مطلب : 5
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1
خوش آمديد ميهمان
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
